قائمشهر مرکز شهرستان قائمشهر
مرکز شهرستان قائمشهر از بزرگترین شهرهای استان مازندران و شمال ایران میباشد که در ناحیهٔ البرز مرکزی قرار گرفته است.
این شهر به دلیل قرار گرفتن در مسیر جاده فیروزکوه دارای اهمیت ارتباطی است.
شهرستان قائمشهر از سمت شمال و شمال غرب به شهرستان جویبار و دریای مازندران (دریای خزر)، از سمت جنوب به شهرستان سوادکوه، از سمت غرب به شهرستان بابل و از سمت شرق به شهرستان ساری محدود است. در گذشته شهرستان فیروزکوه و بخشهایی از شهمیرزاد، تا سال ۱۳۵۹ شهرستان سوادکوه و تا سال ۱۳۷۶ شهرستان جویبار و تا سال ۱۳۹۱ شهرستان سیمرغ بخشهایی از قائم شهر بوده که به شهرستان تبدیل شدند، شهر قائم شهر پرجمعیت بوده و جمعیت آن بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵ نزدیک به ۲۰۴٬۹۵۳ نفر است. بیشتر ساکنان شهر مسلمان و شیعه دوازده امامی هستند. شهرستان قائمشهر در ۳۶ درجه و ۲۸ دقیقه عرض شمالی تا ۵۲ درجه و ۵۳ دقیقه طول شرقی واقع شدهاست. قائمشهر به عنوان یکی از قطبهای ورزش و قطب تولید مرکبات در ایران شناخته میشود. قائمشهر یکی از قطبهای صنعت در ایران و خاورمیانه می باشد. این شهر در گذشته از مهاجهرپذیرترین شهرهای ایران بوده است.
فاصله این شهرستان تا تهران ۲۳۷، تا ساری ۲۱ و تا بابل ۱۵ کیلومتر است. [نیازمند منبع] راههای آسفالته این شهر از شهرستان فیروزکوه به مرکز کشور یکی از پرترددترین مسیرهای اصلی بهشمار میرود و همچنین از آمل به تهران متصل است.
خیابانهای اصلی این شهرستان به دلیل اینکه هرکدام به یکی از شهرستانهای همجوار بابل، ساری، تهران و جویبار منتهی میشوند، در میان عامه مردم به نام این شهرستانها شهرت یافتهاند که این امر خود انتقادهایی را نیز به همراه داشتهاست.
خیابان امام خمینی (بابل)
خیابان شهید مسعود دهقان(۱۶ متری)
خیابان صالحی مازندرانی (تهران)
خیابان کارگر (ساری)
خیابان شریعتی (جویبار)
خیابان کفشگرکلا
خیابان کوچکسرا
خیابان سید نظام الدین (راه ارتباطی چندین روستای از جمله قادیکلای بزرگ. آهنگرکلا بیشه سر. آبمال. چپی. گل افشان و…)
خاستگاه نامهای قائمشهر
قائمشهری ها جالب است بدانند که از نامهای قدیمیتر قائمشهر به عشقآباد و قصرشیرین اشاره شده است. همچنین چمنو که از دو جزء «چمن» و «او» (آب در زبان تبری) تشکیل شده است و به ناحیهای اطلاق میشد که دارای چمن و آب یا چمنزارهای با طراوت بود. در تاریخهای تبرستان نوشتهاند که در سده ۶ هجری قمری، رودی از چمنو میگذشت که پل آن را اسپهبد نصیرالدوله رستم شاه غازی باوندی (۵۳۶ تا ۴۶۰ هجری) پادشاه تبرستان به هزینه شخصی خود تعمیر نمود تا آب آن به هرز نرود. ابن اسفندیار نیز در تاریخ طبرستان به دفعات از چمنو یاد کرده است. اکنون محلهای به نام جمنان در قائم شهر وجود دارد.
پراکندگی جمعیت
جمعیت شهرستان قائمشهر بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵ نزدیک به ۳۰۹٬۱۹۹ نفر است، که ۲۱۵٬۲۸۰ نفر در مناطق شهری و ۹۳٬۹۱۹ در نقاط روستایی ساکن هستند این شهرستان در حال حاضر از ۲ شهر قائمشهر و ارطه و ۱ بخش مرکزی تشکیل شدهاست. تراکم جمعیت در آن ۶۹۹ نفر در هر کیلومترمربع است که پرتراکمترین شهرستان در سطح استان مازندران به نسبت وسعتش محسوب میشود. ترکیب جمعیتی شهرستان با توجه به مهاجرپذیر بودن آن شامل اقوام مختلفی از جمله سوادکوهیها، شهمیرزادیها، سمنانیها، گرمساریها و ساکنان بومی است که اغلب آنها ضمن تسلط بر زبان فارسی کشور، به زبان مازندرانی سخن میگویند.
تاریخ کهن قائمشهر
شهرستان قائمشهر برحسب شواهد و قرائن موجود از جمله اماکن مذهبی نظیر امامزاده یوسفرضا یا آرامگاه علامه فقیه شیخ طبرسی از سابقه دیرینه تمدن و فرهنگ قبل از قرن ششم هجری خبر میدهد.
قائمشهری ها هر چند در تمام روزهای هفته در نقاط مختلف شهر، شاهد بازارهای هفتگی هستند اما همچنان در روز چهارشنبه شاهد بزرگترین بازار محلی هفتگی سطح استان می باشند که از رونق قابل توجهی هم برخوردار است. از دیرباز این بازار دایر بود و چون در روزهای چهارشنبه هر هفته در این نقطه بازار میشد و اهالی دهستانهای مجاور و حتی کسبه سایر شهرها سکه اجناس و محصولات خود را به بازار مزبور برده به معرض فروش میرساندند، نسبتاً اعتباری حاصل و مرکزیتی پیدا کردهبود.
در زمان خاندان بنی امیه در جهت کنترل و تسلط بر نواحی جنوبی دریای مازندران اقدام به برقراری ۴۴ پاسگاه نظامی از آستارای کنونی تا استرآباد یا گرگان کنونی کرد که یکی از مهمترین این پاسگاهها قلعهٔ نظامی آرتا بود. این ۴۴ پاسگاه نظامی به «دینه سر» که در واقع معنایش «محافظ» دین است، مشهورند. در قلعهٔ نظامی آرتا فرماندهای به نام بنی عباس با ۳۳۰ سرباز بر نواحی قائم شهر کنونی و ارطه و ساری کنونی حکومت میکرد.
قدمت این شهرستان بر اساس شواهد حتی به قبل از میلاد هم میرسد. با توجه به وجود تپههای باستانی موجود، قائمشهر قدمتی دیرینه و طولانی برخوردار است:
تپه گردکوه جمنون، قدمت تپه گردکوه را از دوره اسلامی تا عصر آهن میباشد.
تپه طالقانی که آثار باستانی، تاریخی و اجساد افرادی مربوط به هزاره اول در این تپه کشف شده.
تپه دینه کفشگرکلای ارطه که مربوط به هزاره اول قبل از میلاد است و در شهرستان قائم شهر، روستای کفشگرکلای ارطه واقع شده
که همه ی اینها تاریخ دیرینه ی قائمشهر و قائمشهری ها را اثبات میکند.
علی آباد در دوران صفویان
بخشی از سفرنامه دلاواله دربارهٔ مازندران: سیاح ایتالیایی از راه کویر و فیروزکوه (علیآباد) به مازندران رفت در سفر به مازندران هم از خصوصیات ظاهری و اخلاقی مردم این دیار از سرزمین ایران اظهار نظر کرده و هم دربارهٔ آب و هوای منطقه و همچنین دربارهٔ دلایل توجه خاص شاه به این مناطق نگاشته است. دلاواله در این باره تأکید میکند: “زنان و مردان مازندرانی دارای چشم و ابروی سیاه و موهای مشکی بوده و در برخورد بسیار مودب و مهربان هستند و همگی مردم مازندران دوست دارند خانه خود را در اختیار مهمان قرار دهند و با کمال ادب و رافت رفتار کنند و من در هیچ جای دیگر دنیا ندیدهام مردم دهات آنقدر دارای تمدن و آداب و رسوم پسندیده باشند و ملاحظه کردم ایالت هیرکانیا که به قول قدما باید عاری از تمدن و جایگاه پلنگان وحشی باشد زیباترین نقطه ایست که تا به حال در آسیا دیدهام و مردم آن متمدنترین و باادبترین مردمی هستند که ممکن است در دنیا وجود داشته باشند.
دلاواله دربارهٔ علل توجه مخصوص شاه عباس به فرح آباد و مازندران یادآوری میکند: “شاه عباس از عشق به آبادانی و زیبایی مملکت که میتوان گفت در وجودش نهفته است و دقیقهای از این کار غافل نیست، و علاقه مخصوصی که به ایالت مازندران دارد زیرا مادرش اهل منطقه بوده و خودش نیز همیشه میگوید خون مازندرانی در رگهایش جریان دارد.”
دلاواله در ادامه میافزاید از دیگر دلایل توجه شاه عباس به مازندران این است که از نظر عدم دسترسی دشمن به آن یکی از مستحکمترین نقاط ایران است. چرا که از شمال محدود به دریا و از جنوب سراسر اطراف آن را کوهستانهای مرتفع و صعب العبور پوشاندهاست. هیچیک از حکمرانان ایرانی مانند شاه عباس به فکر آبادانی منطقه نبودهاند و او فرح آباد را مرکز مازندران برگزیده و در آن ساختمانها و قصرهای متعدد ساخته است و حتی برای آبادانی آن جمعیتهایی از سایر نقاط به آنجا کوچانده است و این مسئله باعث رونق کار هنرهای دستی و کشاورزی در سراسر منطقه شده است.